Το φίδι

Είναι τόσο εύφορη η γη και τόσο άφθονες οι βροχές στην Ουγκάντα που οι αγροτικές καλλιέργειες είναι εντελώς διαφορετικές από αυτές που ξέρουμε εδώ. Και πρώτα πρώτα οι σοδιές. Σπέρνουν και θερίζουν δυο και τρεις φορές το χρόνο. Κι οι μπανάνες, ο καφές, το μπαμπάκι.

Το μπαμπάκι. Κάναμε το μάθημα στη σχολή εδώ στην Ελλάδα κι ο νους μου πήγαινε στις μπαμπακιές που είχαμε εκεί. Καμιά σχέση. Ηταν μεγάλες και γεμάτες καρπούς, τις κάψες με τα σπόρια και πλούσιες σε κατάλευκες ίνες.

Ωραία ήταν. Θα ήταν όμως πιο ωραία αν είχαμε κινητά τηλέφωνα τότε. Δεν είχαμε όμως ακόμη και μ έστειλε ο πατέρας μου να φωνάξω τον αδελφό του που ήταν μέσα στις μπαμπακιές.

Κι εγώ έτρεξα.

Ηταν μεσημέρι κι ο ήλιος γέμιζε τα πάντα. Τον ουρανό τα χωράφια, τα φυτά, την φύση όλη. Και τραγουδούσα όταν ένα φίδι τα χάλασε όλα.

Στεκόταν όρθιο. Με δύο κεφάλαια και να με κοίταζε. Από την τρομάρα μου  πάγωσα, το αίμα μου ανέβηκε στο κεφάλι, έτρεμα σαν το ψάρι. Και μετά άρχισα να τρέχω με όλες μου τις δυνάμεις. Αισθάνθηκα ότι με κυνηγούσε με ψηλά το δυο του κεφάλια. Φθάνοντας στο σπίτι, πάλι δεν είπα τίποτα σε κανέναν.

Όμως τώρα που το σκέπτομαι, πιστεύω ότι δεν είχε δυο κεφάλαια κι ότι δεν με κυνηγούσε.  Μια κόμπρα πρέπει να ήταν, που με κοίταζε ατρόμητη με τα δυο της μεγάλα μάτια. Ατρόμητη με τα δυο της ψεύτικα μάτια.  Τρομαγμένη κι αυτή σαν εμένα.