Sunday, June 5, 2016

Το σχολείο



Και ήρθε η στιγμή που θα έμπαινα στον κόσμο των μεγάλων παιδιών. Των παιδιών που πήγαιναν σχολείο.
Εδώ τα σχολεία αρχίζουν το φθινόπωρο μετά το τέλος του καλοκαιριού. Στην πατρίδα μου όμως, που οι εποχές δεν έχουν μεγάλες διαφορές το σχολικό έτος είναι ίδιο με το έτος του χρόνου.
Το σχολικό έτος αρχίζει πάντα στα μέσα του Ιανουαρίου  και τελειώνει στα μέσα του Δεκεμβρίου. Υπάρχουν τρία τρίμηνα με ένα μήνα διακοπές ανάμεσα τους και εξετάσεις στο τέλος κάθε τριμήνου. Με πιο σοβαρές τις εξετάσεις του τελευταίου τριμήνου, όπου παίρνουμε το απολυτήριό μας για να γραφτούμε στην επόμενη τάξη. Αν έχουμε περάσει βέβαια και δεν έχουμε μείνει στην ίδια τάξη.

Τα σχολεία στην χώρα στην εποχή μου ξεχώριζαν σε ιδιωτικά και δημόσια. Τα δημόσια ήταν πολύ καλά όσον αφορά την οργάνωση και την παροχή εκπαιδευτικών υπηρεσιών. Όλα τα σχολεία πληρώνουν δίδακτρα αλλά τα ιδιωτικά επειδή δεν έχουν κρατικές επιχορηγήσεις είναι πολύ πιο ακριβά. Πολλά σχολεία και των δυο κατηγοριών έχουν οικοτροφεία και των δύο φύλων.
Ένα τέτοιο δημόσιο σχολείο ήταν και το πρώτο  μου σχολείο, το “Λουτέετε Δημοτικό Σχολείο Θηλέων”  (Luteete Girls Primary School) τότε. Μετά  το πόλεμο καταστράφηκε εν μέρη. Το έχουν φτιάξανε και είναι τώρα μικτό και μέχρι το λύκειο “Λουτέετε  Λύκειο Σχολείο” (Luteete Senior secondary School), αλλά έγινε και κολέγιο για δασκάλους και καθηγητές (Luteete Teacher Training College).

Και κάποτε η αγωνία έφτασε στο κορύφωμά της  όταν ο πατέρας μου, μου είπε ένα  πρωί να ετοιμαστώ για το σχολείο. Το στομάχι μου γουργούριζε (έκανε περιέργους θορύβους), τα πόδια μου κοπήκαν. Βλέπετε ήταν η πρώτη φορά που θα έφευγα μακριά από την οικογενειακή εστία, για ένα άγνωστο περιβάλλον, μόνη έστω για λίγες ώρες (που ως παιδί τότε, μου φάνταζαν αιώνες).

Μου είχαν πει ότι εκεί στο σχολείο θα υπάρχουν και άλλα παιδάκια με τα οποία θα παίξουμε διάφορα παιχνίδια, θα γίνουν φίλοι μου και το κυριότερο ότι θα υπάρχει μια δασκάλα ή ένας δάσκαλος που θα μας μάθει τα γράμματα και διάφορα ωραία πράγματα και θα μας προσέχει και πολλά άλλα τέτοια…
Ετοιμάστηκα όσο γρηγορότερα μπορούσα, έβαλα τη καινούργιά μου ποδιά σε μωβ χρώμα, πήρα το πρωινό μου, και σε μια υφασμάτινη  τσάντα έβαλα ένα πρόχειρο τετράδιο, τα μολύβια, μια γόμα, μια ξύστρα και ένα μαντήλι.
Ο πατέρας μου είχε πάει στο σχολείο μερικές εβδομάδες πρίν, και είχε κάνει εγγραφή και του είχαν πει τι ακριβώς χρειάζεται για το σχολείο, τα οποία τα είχαμε πάρει τις προηγούμενες μέρες.
Δύο ποδιές, μια μωβ για τις καθημερινές και άλλη λευκή για τη Κυριακές και τις γιορτές που σχετίζονται με την εκκλησία και πού θα τις ράψουμε, σε κάποιο συγκεκριμένο κατάστημα που έχει συμβόλαιο με το σχολείο.
Μια υφασμάτινη τσάντα που μου την  είχε φτιάξει ο εξάδελφός μου, ο ράφτης.
Μερικά τετράδια, μολύβια, γόμες, ξύστρες, κ.λ.π.
Μερικά μαντήλια κ.λ.π.
Τα σχολικά βιβλία θα μας τα δίνανε στο σχολείο.

Εκείνο το πρωί  λοιπόν ο πατέρας μου, έβγαλε τη μηχανή, έβαλε εμπρός, με ανέβασε επάνω και φύγαμε για το μεγάλο ταξίδι, δηλαδή για το σχολείο.  Το σχολείο που ήταν μόλις δυόμιση περίπου χιλιόμετρα από το σπίτι.
Σε μια μεγάλη έκταση ήταν ένα πελώριο κτήριο η προτεσταντική εκκλησία και μπρος και πίσω από αυτήν τα σχολεία αρένων και των θηλέων.
Κάθε σχολείο είχε πολλά επί μέρους κτήρια όπως αίθουσες διδασκαλίας, γραφεία, διαμονής διδασκάλων, μαγειρεία κ.λ.π.
Περάσαμε το σχολείο των αρένων, την εκκλησία και να το σχολείο των θήλεων με πάρα πολλά παιδάκια και γονείς. Ο μπαμπάς μίλησε με το διευθυντή και με παρουσίασε στην δασκάλα και μετά πήγε στο ταμείο πλήρωσε τα δίδακτρα και τέλος έφυγε για το σπίτι ενώ τα απόγευμα θα ερχόταν να με πάρει.
Και να, κτύπησε το κουδούνι και μαζευτήκαμε μπροστά σ΄ ένα κτίριο, χωρισμένοι σε τάξεις για την προσευχή, για το καλωσόρισμα και για  διάφορες ανακοινώσεις.
Μπήκαμε σε μια αίθουσα. Ολες είμαστε λίγο κουμπωμένες, μα πιο πολύ φοβισμένες θα έλεγα και καθίσαμε ανά τρία παιδιά στο θρανίο. Και η δασκάλα μας, η κα Νανυάνζι (Nanyanzi) Margety.
Eγώ κάθισαμε τη Nampera και τη Saala με τις οποίες γίναμε πολύ καλές φίλες  (ήταν οι πρώτες μου φίλες) και μέχρι σήμερα τις θυμάμαι με πολύ αγάπη και νοσταλγία. Είμαστε περίπου 45 παιδιά. Μας χαμογέλασε η δασκάλα και μετά είπαμε τα ονόματά μας, Mirembe (Ειρήνη εγώ), Saala, Nampera, Maria,  Masy, Debora, Sande (Κυριακή), Friday, Christina, Justina,  Oliva, Rush, Violeta, Rebbeka, Harieti,  Justina,  Aλίκη, Magy, Bety, Sanyu,…τα οποία  η δασκάλα τα έγραψε στο πίνακα με κιμωλία. 

Τα μαθήματα που θυμάμαι που κάναμε στο σχολείο ήταν αριθμητική, γεωγραφία, ιστορία, θρησκευτικά, έκθεση, γυμναστική, Domy (οικοκυρικά). Τραγούδια σε χορωδία και διάφορα αθλήματα. Το σχολείο ήταν ολοήμερο όποτε μας είχανε φαγητό και μετά ύπνο που δεν θυμάμαι πόση ώρα.

Θυμάμαι ότι όλες οι μαθήτριες ήμασταν χωρισμένες σε επτά ομάδες-χρώματα: Μπλε,  Κόκκινο, Κίτρινο – συνήθως ήμουν σ’ αυτή την ομάδα– Μαύρο,  Πράσινο, Λευκό και Καφέ. Η αρχηγός κάθε ομάδας ήταν ο ίδιος από την πρώτη μέχρι την έβδομη τάξη. Με αυτές τις ομάδες συμμετέχαμε σε κοινές δραστηριότητες  - διάφορα αθλήματα, οδηγοί, κοντινές εκδρομές, ντιμπέτ  κ.λ.π.  Πολλά παιχνίδια ατομικά και ομαδικά.
Ήταν η καλύτερη μου παιδική εποχή. Κάθε Κυριακή βάζαμε τις λευκές ποδιές μας για την εκκλησία.
Και  απορώ πως ξύπναγα μόνη μου κάθε πρωί, ετοιμαζόμουνα και έφευγα μ’  άλλα παιδιά για σχολείο και οκτώ κτύπαγε το κουδούνι  και γυρίζαμε το απόγευμα στα σπίτια μας.

 Και στο τέλος του ακαδημαϊκού έτους, είχαμε μια σχολική γιορτή αρχίζοντας με τη γυμναστική έξω και μετά σε μια μεγάλη αίθουσα, κάθε τάξη παρουσίαζε, διάφορα τραγούδια, ποιήματα και θεατρικά έργα και τέλος βράβευση σε αυτές που διακριθήκανε σε κάτι, εν τω μεταξύ παρουσιάζαμε και κάποια εργόχειρα.

 Ήταν μια από τις καλύτερες μέρες της σχολικής χρονιάς. 


No comments:

Post a Comment