Επικοινωνία.

Για μένα η επικοινωνία στην Ελλάδα ήταν στην αρχή δύσκολη. Δεν ήξερα καλά ελληνικά και δεν μιλούσαν όλοι παντού αγγλικά.

Ετσι αναγκάστηκα να παίζω θέατρο.

Περφόρμινγκ Αρτ, που λένε.

Μαθήτευσα με επιτυχία στο παλκοσένικο της ανάγκης και έγινα άξια πρωταγωνίστρια του είδους: Της Παντομίμας,

Για να δείξω ότι μου αρέσει κάτι έλεγα «Γκουντ» ή έφερνα το χέρι μου στη θέση της καρδιάς. Για το αντίθετο έσφιγγα τα χείλη μου με μια έκφραση αηδίας.

Για φαί η έκφραση με την παλάμη «μαμ». Κάτι ανάλογο για το νερό.

Για τον ύπνο, ενωμένες οι παλάμες δίπλα στο σαγόνι. Νάνι. Κλπ.

Τώρα πια βέβαια δεν έχω κανένα πρόβλημα,

Εχουν όμως οι άλλοι.

Συνήθως πρόσωπα που δεν ξέρουν ότι μιλάω ελληνικά σαν ελληνίδα που είμαι κιόλας ουσιαστικά και τυπικά με ταυτότητες και με σφραγίδες, μου μιλάνε στα αγγλικά.

Πλάκα όμως έχουν όταν δεν μου μιλάνε καθόλου, αλλά μιλάνε για μένα μεταξύ τους, νομίζοντας ότι δεν ξέρω ελληνικά.

Όπως ένα μεσημέρι στη στάση του Λεωφορείου, που μες στον καύσωνα κάποιος ξύπνιος εξηγούσε με τρόπο στους άλλους ότι εμείς οι αράπηδες δεν καταλαβαίνουμε από ζέστη. Τι είμαστε μαύροι γιατί μας έχει ψήσει η ζέστη των 50 βαθμών και τέτοια.

Και καλά όλα αυτά.

Όταν όμως άρχισε τα άλλα του, τα ρατσιστικά, δεν άντεξα και τον παρατήρησα. Ευγενικά.

Άλλαξε χρώματα! Έχασε την ομιλία του. Κατάπιε τη γλώσσα του. Όλοι οι άλλοι κοίταζαν μια εμένα και μια εκείνον. Δεν ήξεραν τι να πουν.

Κι ο ίδιος ξαφνιασμένος και ντροπιασμένος μου ζήτησε συγνώμη.

Οτι «δεν ήξερα ότι ξέρεις την ελληνική γλώσσα!»

Ότι όλα αυτά που άκουσα ήταν βλακείες ούτε και ο ίδιος δεν τα πίστευε!

«Πλάκα έκανα» συμπλήρωσε. Ότι  εκείνος αγαπάει πολύ τους ξένους, κυρίως τους μαύρους! Και μάλιστα ο παππούς του είχε κάνει στην Αφρική! «Δεν πιστεύω να τα πήρες στα σοβαρά; Χίλια συγνώμη!»